De derde week alweer voorbij...

Time flies when you’re having fun. Dat zeggen ze altijd, nou dat is ook zeker waar! De derde week is alweer bijna voorbij, dus we zitten op de helft van ons verblijf. Onderhand zijn we gewend aan het dagritme en gewend aan de warmte. Het is zelfs zo erg dat als het ’s avonds 25 graden is, we liever binnen zitten omdat het buiten koud is. Het zal ons benieuwen hoe koud we het in Nederland hebben als we terug zijn. Wat ik vernomen heb is, is dat het daar redelijk regenachtig is.

Onderhand ken ik ook al aardig wat Spaanse woordjes en versta ik de meeste dingen die Luciano zegt. Meestal zegt hij als we gaan voeren: comida, nou dan weet ik al genoeg. Ook roept hij regelmatig mucho calour. Maar als hij te snel praat of te veel, begrijp ik er meestal niet zoveel van. Gelukkig kan Mirre Spaans, zodat ik af en toe kan vragen wat er nou precies gezegd is. Luciano doet ook al aardig zijn best om Nederlands te praten. Als ’s avonds de katten voer krijgen roept hij al poespoespoespoes.

Tegenwoordig zijn we bijna elke dag samen met een nieuwe vrijwilligster, Nikki. Ze komt uit Duitsland en kan goed Engels spreken omdat ze een tijdje in Australië heeft gewoond. We zijn ook samen met Nikki naar een waterpark geweest in Mijas. En op die dag hebben we het voor het eerst echt koud gehad. Dat was wel in tegenstelling met andere dagen, als het ’s middags in de zon rond de 50 graden is.

We hebben ook al redelijk wat gewandeld in de buurt, soms mét hond, soms zonder hond. De uitzichten en de bergen zijn hier erg mooi. Ook vind je hier langs de weg verschillende soorten fruit. Er zijn veel vijgenbomen en olijfbomen, en sommige mensen hebben sinasappelbomen en citroenbomen. Allemaal vruchten die we in Nederland niet zoveel vinden en zeker niet op elke hoek van de straat.

We hebben het erg leuk hier in Spanje, alhoewel ik ook wel een beetje verlang naar ons koude kikkerlandje. Waarschijnlijk zullen we Spanje wel een beetje missen als we weer terug in Nederland zijn. Gelukkig kunnen we in een andere vakantie wel weer een keer terug naar Spanje en Paula wilt ons vast wel weer een keer terugzien. Maar het duurt nog even want we kunnen nog 3 weken genieten van het zonnige Spanje!

Adiós amigos!

Anne-Wil

Het is vrijdag, de week is weer voorbij! 

En de tijd gaat supersnel..

Zondag hebben we het plaatsje in de buurt (Alharín el Grande) bekeken en hebben we gegeten met Paula, Tayla, Nico en engelse vriendinnen van Paula. Paula is degene van wie we het appartement huren en Tayla is haar dochter. Nico is weer het vriendje van Tayla (we dachten eerst dat het paula's zoon was maar later bleek het niet zo te zijn). Ze komen allemaal uit Engeland maar wonen hier nu al 11 jaar. 

Ze hebben 10 honden, 5 paarden en ik geloof nog 3 varkentjes, alhoewel we die nog niet hebben gezien. Paula is erg aardig en gastvrij, en ook heel grappig, we moeten vaak heel hard om en met haar lachen. Zo vertelde ze al op zaterdagavond onderweg naar huis dat ze bezig is met een ‘pista’ bouwen. Dat is een rijbak voor de paarden. Daar is heel veel gedoe om omdat ze volgensmij niet zo een goede aannemer heeft ingehuurd om dat te doen, dus elke dag zijn er weer verhalen over de pista. Bijvoorbeeld dat ze 2 dagen niet waren komen opdagen, en dat het land niet vlak is dus dat er niet gebouwd kan worden, erg grappig allemaal.

Een doordeweekse dag ziet er als volgt uit: om 9 uur: Paarden voeren, daarna paddocks schoonmaken (poepscheppen), even uitrusten/water drinken (mag je zelf bepalen wanneer en hoe lang je dat doet), paarden poetsen (borstelen) ongeveer 1 ½ uur, om half 1 weer voeren. Om 10 voor 1 naar boven lopen waar we nog even op paula moeten wachten, dan rijden we terug naar huis of eerst nog even naar de winkel. Thuis maken we eten (warm) en daarna hangen we in het zwembad, in de zon, achter de computer, onder de douche of gewoon een beetje rond. Om kwart voor 5 lopen we het trappetje af waar we beneden meestal nog even moeten wachten omdat Paula alle hondjes naar binnen roept. Die lopen namelijk los en voordat het hek open gaat moeten die naar binnen, anders zijn ze foetsie. Meestal vraagt ze dan of we goed hebben gegeten (of geslapen, maar ze weet nu dat we dat niet doen overdag want dat is slecht) en dan zeggen we ja.

Goed, om 5 uur zijn we weer bij de opvang en kunnen we weer de hele middag paarden poetsen. Er zijn 40 paarden op de opvang en die moeten het liefst allemaal worden gepoetst.. Best saai en als je het paard ook nog stom vind is het niet leuk. Maar meestal doen we de pony’s want die zijn leuk J Ik vind Filou het leukste, dat is een witte pony die heel erg lief is en een beetje op Lola lijkt (ookal is het een mannetje en veel kleiner). Babalú is een kleine dikke zwarte/donkerbruine pony, Little one is een nog kleinere warte/donkerbruine pony en Pocahontas. Pocahontas is wel kleiner als Filou maar veeeeel dikker en ook een beetje lelijk en sloom maar wel lief. We mogen geen foto’s maken op de opvang, wat erg jammer is. Maar misschien doen we het nog een keer stiekem met mijn mobiel ofzo.

Nouja, dan om half 8 weer paarden voeren en dan naar huis. Dan zijn we meestal rond kwart over 8 thuis en dan eten we een halve pizza of een tosti of een ijsje. En dan is het alweer half 10, nog even rommelen achter de computer of op je mobi of iets dergelijks en dan is het alweer tijd om naar bedje te gaan!

Vandaag is de eerste dag dat we met heel weinig waren, want gister zijn alle Duitsers vertrokken. We waren net gewend aan het slome gedoe, en dat we eigenlijk niet zo hard hoefden te werken want dat deden de duitsers al, maar die zijn nu weg en nu moeten we wel hard werken. Er waren namelijk 4 duitse vrijwilligsters, leeftijd tussen de 22 en de 27 denk ik, waarvan er 2 sowieso altijd heel erg gestresst waren. En volgensmij dachten ze ook dat wij helemaal niks konden, maarja ik vraag liever 3x wat ik moet doen zodat ik het in een keer goed doe, dan dat ik het niet helemaal snap en dat ik het dan verkeerd doe. Was wel grappig eigenlijk, want zij dachten dat wij hun niet konden verstaan als ze onderling duits aan het praten waren, maar dat was dus wel zo. Dan vang je wel eens wat op, maargoed. Eentje was wel aardig (Anna), die ging ook meer met iemand anders om (Kira uit zwitserland, die nu naar huis is omdat ze een zonnesteek heeft). Maar er waren dus 3 duitsers die de macht over wilden nemen over het hele paardenparadijs en die mij en Anne-Wil een beetje rond commandeerden. Eentje met rood haar heette Laura, haar zus weten we allebei niet meer maar die had een rode pet (en ook meestal een rood hoofd omdat ze veel stress heeft). En dan was er nog een vriendin van Laura, en die heette Nina maar die zei bijna niks tegen ons. Eigenlijk Laura ook niet, alleen die met de rode pet zei wat we moesten doen. Die kon ook het beste Engels denk ik.

Maargoed, van de ene op de andere dag zijn er dus 5 mensen minder, wat wel heel veel scheelt. Nu dus wel hard werken in plaats van een beetje sloom dingen doen.. Dus dat wordt nog wat.
Morgen zijn we vrij en gaan we uitslapen en naar Malaga, daar hebben we wel heel veel zin in! En zondag moeten we wel werken, maar dan zijn we dinsdag en donderdag weer vrij.

Hasta luego!

Liefs, Mirre